الحق
روی سخن با آن دست از دوستان به اصطلاح حزب الهی و طرفدار گفتمان اصولگرایی است که از بیست و پنجم خرداد شروع کرده اند به ابراز و القاء نا امیدی در بین خودی ها و غیر خودی ها.
حالا که منتخب مورد نظرمان رای نیاورده دلیلی ندارد این همه ضعف از خودمان نشان دهیم و آسمون ریسمون به هم ببافیم که ای وای دیگر تمام شد و آغاز دوران سیاهی شد و... هر جا که می روی و نگاه می کنی پر است از کامنت و مطلب های نا امید کننده و مایوس کننده. آدم دلش می گیرد. اگر قرار باشد با این روحیه انقلاب و گفتمان انقلاب را پیش ببریم که کلاهمان پس معرکه است. حالا آن چیزی که ما می خواستیم اتفاق نیفتاده، همه اش هم که از بی خردی و کم کاری ما نبوده می شود تقدیر الهی را هم دخیل کرد. این رفتار و ابراز احساسات جز خوشحالی دشمنان و دلسرد کردن دوستان هیچ ثمره دیگری نخواهد داشت. ما فقط باید چشممان به فرمان ولی مان باشد و بس. راهنما اوست. حرف، حرف اوست حتی اگر حرف اش به مذاق مان خوش نیامد. - که اگر اینطور باشد باید به خودمان شک کنیم- .
روحانی هم که دشمن قسم خورده ملت نیست که با رئیس جمهور شدنش دم از سقوط شهر می زنیم و برگشتن مالک از خیمه معاویه. نه شهری سقوط کرده. نه خیمه معاویه ای در کار است که مالک بخواهد از آن برگردد. خیمه معاویه سال ها پیش به دست انقلاب اسلامی به آتش کشیده شد. مالک حالا مرزها را هم پشت سر گذاشته.
امروز تکلیف ما همان بصیرت دیروز است. همان با ولایت حرکت کردن و پیش و پس نیفتادن. حواسمان باشد کاری نکنیم که باعث شادی دشمنان مان شود.
از امروز یه باری رو دوش مون هست، که واسش یه عمرو باید زمین بخوریم!
